داودی حموله تا کنون بیست مجموعه شعر سپید، هفت جلد انتولوژی نقد ادبی شعر شاعران معاصر و سه گانه های مردم شناسی بختیاری یعنی دانشنامه، موسیقی و ادبیات،بختیاری را منتشر کرده است.
مجموعه شعر تازه داودی حموله به نام “ایون در سریانه ها از طریق نشر هرمز منتشر شده است.
ایون یکی از رساله های افلاطون است، یکی از مفسران و راویانی که شعر یونان قدیم را تفسیر و روایت می کرد.
کافیست، به بسامد واژگان شعرهای ایون در سریانه ها توجه کنیم، شاعر با نگاه درونگرا لحظات و انات شکار شده خویش را به تصویر می کشد تا به یک خودبسندگی و خود کفایی معنایی برسد.
واژگان سایه، باد، پرنده، ابر، پیراهن، یاد، رویا، خواب، حروف، پرواز، هوا و مرگ کافیست تا به ذهنیت انتزاعی و تجریدهای تعمیم یافته و گاه فضای اثیری و سور رئالیستی، شاعر پی ببریم که ادراکات و احساسات خویش را به نمایش می گذارد.
سریای شاعر، گاه با گزاره هایی خبری، ما را متوجه می کند به یک اتفاق در راه:
” دشنه ای در ابر ماه را می سوزاند/
باران همیشه باران نیست/
باید درخواب علف ها خبری باشد/
نکند بادها را به اجباری برده اند/
شاعر در سریانه های جدیدترش «ایون» گویی به زبان و معناهای تازه تری دست یافته است و زبان شاعرانه ی گذشته را که جهات نقد سنت های اجدادی و جغرافیای تبارینه بود، رهاکرده و شگردی فلسفی و شهری را ارائه می دهد:
مردگان به پشت خوابیده اند
زندگان به پهلو
زمین اگر جای امنی بود
با خوردن دیازپام
ازسایه اش نمی افتاد
سریا در شعری از مردگان میگوید:
و با آنها همذات پنداری کرده است شاملو در جایی گفته بود، مردگان این سال، زیباترین زندگان بودند… شاملو با مردگان همراه میشود زیرا انها در زمان حیات خویش جانفشانی کرده بودند و مرگشان شهادت گونه بود گو اینکه سریا در شعرش در مرگی از پیش آگاه مستحیل میشود و مرگ آگاهی خویش را در این اندیشه شاملو می گواراند.
چه فرق می کند/ برمیگردی یا نه/ قبر من پر از رویاهای توست…
شاعر در سطری از مرگ میگوید و اینکه او با مرگ زیباتر میشود،،در سطوری که شاعر مرگ را تحقیر کرده، او در هراس از مرگ و عشق به زندگی، نیروی شاعرانگی را در تمام اضلاع کلمات پنهان می کند در این لحظات شاعر، هاله از نوری عرفانی را بر شعر خویش می افکند:
آنچه از تاریکی بیرون می آید
شهادت دروغ نمی دهد
نام ام را نپرسید
وقتی دور ماندم از سایه اش
مرگ که بباید
دوباره زیبا می شوم
من در ضلع هر کلمه ای پنهانم
روی حواس حوا راه میروم
تا بنفش جاودانه بچرخد
سریا داودی در سطوری از شعر خویش، مجذوب بیان شاعرانه خویش می شود و همان خودخواهی ضروری و « من باشکوه» شاعرانه اش را به رخ می کشد.همان خودخواهی ضروری که داستایوفسکی، بر آن تاکید کرد.
در سطری می سراید:
من درضلع هرکلمه ای پنهانم/
روی حواس حوا /
راه می روم/
تابنفش جاودانه بچرخد /
شاعر از اسطوره ی آدم و حوا پلی می سازد تا آن بنفش جاودانه را که شاعر زن در خیال دارد، در شعرش بیافریند از خصوصیت شعر سریا، در سریانه های « ایون» اعطا، صفت های شگفت و غیر متعارف به اشیا، و پدیده هاست که معناهای وصف شده را در شکل پارادوکس به چالش می کشاند:
قبر من پر از رویاهاست،،دشنه ای در ابر، ماه را می سوزاند،،
مردگان به پشت خواببده اند،،
پرنده ای که سیاه سرفه گرفته،،
ترس های خنجر،،گرگ‌های پیرهن
یکشنبه های هفت ضلعی…..
ترکیب های اضافی و تسلسل اضافات حالتی دو جانبه دارند که از طرفی زبان را از سرعت می گیرد اما از سویی فشردگی در معناها بوجود می آورند، ساختارهای ترکیبی مثل :خواب علفها، پر از حروف نام پرنده، دیوار سیمانی، شعاع ماه، ترس های خنجر، ضلع کلمه، حواس حوا،،،، این واژگان سطرگونه ترکیب های تصویری هستند و یا مملو از پارادوکس هایی پر از استعاره و گاه حس امیزی هایی شاعرانه اند که ممکن است برای مخاطب حالتی از تعقید و ایهام را موجب شود:
گرگ های پیراهنت را /
به یاد بیاور و دست هایی که /
از استین ببرون می زنند/
بی خبر از پای مصنوعی اسخریوطی/
مرگ از دنیا رفت/
یا در شعری دیگر می سراید:
دستم به سایه های زرد نمی رسد/
حرفی به نخی می بندم /
تابادها تکرارم نکنند/
کفش ها پر از تاریکی ست/
لهراسب زنگنه
سریا داودی حموله شاعر، منتقد ادبی و پژوهشگر خوزستانی، فعالیت ادبی خود را از دهه هشتاد با نقد و تحلیل شعر و داستان در نشریات و روزنامه های کثیر الانتشار، فصلنامه و ماهنامه های ادبی نظیر عصر پنج شنبه، کلک، سخن، آزما، معیار و زاینده رود… شروع کرد.
داودی حموله تا کنون بیست مجموعه شعر سپید، هفت جلد انتولوژی نقد ادبی شعر شاعران معاصر و سه گانه های مردم شناسی بختیاری یعنی دانشنامه، موسیقی و ادبیات،بختیاری را منتشر کرده است.
مجموعه شعر تازه داودی حموله به نام “ایون در سریانه ها از طریق نشر هرمز منتشر شده است.
