چه کسی باید به داد اندیکا برسد؟

به قلم:منصور جلیلی مهر- مدرس دانشگاه علوم و تحقیقات تهران

مردمان نجیب و شریف اندیکا دهه هاست که با مشکلات فراوان دست و پنجه نرم می کنند. در طی این سالها هر چه فغان سر دادند، ناله برآوردند، فریاد زدند، کسی صدای شان را نشنید!  اندیکا با داشتن پتانسیل ها و استعدادهای بی شمار، به هر گوشه اش بنگری فقر از در و دیوارش بالا می رود. وقتی زلزله آمد مردم هم آشفته شدند هم خوشحال! آشفته از این رو که زلزله دار و ندارشان را در کسری از ثانیه ویران نمود و خوشحال از این جهت که بالاخره این حادثه طبیعی شاید باعث شود نهیب زلزله، پنبه از گوش مسئولان خارج کند. تصورشان این بود شاید وقوع زلزله پنجره ای به سوی خوشبختی باشد و مشکلات و رنج های مردم بهتر دیده شود اما گویا خوشحالی شان یک خوش خیالی بیش نبود!

اندیکا از حیث جغرافیایی در میان دو سد بزرگ که قطب برق آبی کشور محسوب می شوند محصور شده است اما همچنان از بی آبی رنج می برد. بیشتر روستاهای این شهرستان به وسیله تانکر یا گاهی حتی از چشمه های خدادادی آب آشامیدنی خود را تامین می کنند.

کمی آنطرف تر اندیکا، به سمت غربش، روستای جریک قرار گرفته است که فقر بیش از هر جای دیگری چهره زشت خود را نمایان کرده است. این روستا با اینکه مسافتی حدود پنج کیلومتر از کارون، این شاهرگ حیاتی خوزستان فاصله دارد، از آب آشامیدنی بی بهره است! برق پایدار ندارد و گرمایش خانه هایشان را از نفت یا بعضا هیزم تامین می کنند! اصولا هیچ گونه پروژه عمرانی در این منطقه به چشم نمی خورد.

دیدن چهره زرد، چروکیده و نحیف این منطقه به مانند سرتاسر شهرستان، دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد. چه کسی باید یقه وزیر نیرو را بگیرد که به چه علت زیرمجموعه شما در شهرستان اندیکا حداقلِ مسئولیتهای اجتماعی خود در قبال مردم را نیز انجام نمی دهند!

چرا مردمی که همسایه دیوار به دیوار دو سد بزرگ کشور هستند، می بایست از آب آشامیدنی بی بهره باشند؟ دیر زمانی میشود که برخی از مسئولان پوپولیست و مردمی نما به آنها وعده داده بودند زمین های حاصلخیزشان را تحت پوشش آبیاری طرح ۵۵۰ هکتاری قرار خواهند داد اما اکنون آب آشامیدنی هم ندارند!

زلزله اخیر بیش از پیش شکاف میان منطقه توسعه نیافته اندیکا با شهرهای مرکز استان را هویدا ساخت. شاید به جرات بتوان ادعا کرد شهرستان اندیکا محروم ترین یا دست کم یکی از محروم ترین مناطق مسکونی کشور است که بر روی اقیانوسی از نفت خوابیده است!

ساکنان اینجا همچنان از امکانات اولیه مثل بهداشت عمومی، آب آشامیدنی و مدارس ایمن محروم هستند. طبق گزارش گروه های کمک رسان و جهادی که گهگاه داوطلبانه برای امداد به این منطقه می روند، بیشتر مدارس اندیکا از ابتدایی ترین تجهیزات از جمله وسایل گرمایشی و سرمایشی هم بی نصیب هستند و شماری از مدارس همچنان در کانکسِ بدون امکانات درس می خوانند و در همین کانکس های بدون امکانات، بعضا از پایه اول تا ششم در یکجا و یکساعت تدریس می شود. این تبعیض ها، نابرابری و بی عدالتی ها در حق مردم اندیکا شایسته هزاران بار نکوهش است. و طنز تلخ روزگار اینجاست که وقتی از مدیران این شهرستان پرسش می شود چرا با مدیران کل رایزنی نمی کنید تا به این وضعیت اسف بار رسیدگی کنند در جواب می گویند مدیران کل ما را به حضور نمی پذیرند!

به این مدیران باید گفت تبارک الله ! شما که اصول ارتباط موثر با سازمان های بالادستی خود را نمی‌دانید و یا زبان اقناعی برای جلب نگاه مدیران لایه بالایی را ندارید پس از علم مدیریت چه می دانید؟ دقیقا چه چیزی را مدیریت می کنید؟ آیا فکر نمی کنید بی جهت این صندلی را اشغال کرده اید؟

پس از وقوع زلزله در اندیکا مسئولان سطح میانی و سطح اول فوج فوج به منطقه آمدند، مدیران کل استانی به اندیکا آمدند، رییس جمهور همراه  معاون اول شان آمدند، معاون اقتصادی ایشان که از قضا، زاده ی همین خطه است قدم رنجه فرمودند اما گویی این آمد و شد تاثیر ملموسی روی به سامان شدن شرایط زندگی مردم نداشته است.

مردم حق دارند بگویند در این زلزله مسئولان بهره برداری های سیاسی شان را کردند، جلوی دوربین ها عکس گرفتند، لایک های شان را گرفتند و رفتند. آن چیزی که باقی ماند وضعیت اسف بار مردم این منطقه است و چهره تکیده ای که تنها آراستگیش نجابت است و اصالت.  آری اندیکای نجیب! تو بر لب آب نشسته ای! روی نفت و گاز ایستاده ای!در قلب زمین های حاصلخیز جای داری اما درد سراپای تو را فرا گرفته همه به بالین تو آمدند مقابل دوربین ها گفتند دردت را درمان می کنیم دردا که تنها نمایش بود  از تو چه پنهان! قرار نیست دردت درمان شود خودت فکری به حال خود کن. تو در اولویت نیستی طرح های مهم تری پیش از تو درنوبتند.

طرح صیانت از فضای مجازی(شما بخوانید مسدود سازی)، طرح مقابله با سگ و گربه های خانگی، طرح استخدام و ترفیع دامادها و… گویی نمایندگان نمی دانند باید به خواست مردم احترام بگذارند نه خواست گروه های خاص. گویی آنها نمی دانند وکیل مردم هستند نه مالک آنها. کاش نمایندگان مجلس، به خصوص نمایندگان خوزستان به جای این طرح ها طرح صیانت از اندیکا، طرح صیانت از آب خوزستان، طرح صیانت از زاگرس سِتُرگ و طرح صیانت از محیط زیست را در مجلس دنبال می کردند.

امید که فقر، تبعیض و بی عدالتی از این منطقه رخت بر بندد.  سخن پایانی: مردم اندیکا را تنها مردم اندیکا نجات خواهند داد. همت بلند، همدلی و مطالبه گری شجاعانه و آگاهانه شاید کارساز باشد!