خوزستان قلب تپنده ای‌ست که هیچ گاه از حرکت نایستاد؛ مهد مقاومت و ایثار؛ دیار مردمانی که ایثارشان تا ابد بر تارک تاریخِ حماسه می درخشد. مردمانی که خاک وطن را با خمسه خمسه‌ها و خمپاره های به تن خورده و خون های ریخته شده، با چنگ و دندان از چنگالِ متجاوزانِ تا دندان مسلح، […]
خوزستان قلب تپنده ای‌ست که هیچ گاه از حرکت نایستاد؛ مهد مقاومت و ایثار؛ دیار مردمانی که ایثارشان تا ابد بر تارک تاریخِ حماسه می درخشد.
مردمانی که خاک وطن را با خمسه خمسه‌ها و خمپاره های به تن خورده و خون های ریخته شده، با چنگ و دندان از چنگالِ متجاوزانِ تا دندان مسلح، صیانت کردند.
با شروع جنگ تحمیلی، در کنار خسارت به تاسیسات مهم نفتی و صنعتی، بخشی از زمین‌های استان در مناطق جنوبی، به میدان مین تبدیل شد. شعله‌های نفرت و رنج سراسر جلگه خوزستان را پوشاند.
مین ها؛ میراث شوم دوران جنگ
مین‌ها و خمپاره‌های عمل نکرده، میراث شوم دوران جنگی بود که یک میلیون و ۵۰۰ هزار هکتار از زمین های استان خوزستان را آلوده کرد. هرچند هنوز هم این میراث شوم، قربانی می‌گیرد اما کار پاکسازی زمین‌های آلوده به مین بلافاصله پس از اتمام جنگ تحمیلی شروع و زمین‌های خسته و فرسوده و زخم خورده از مین‌های بازمانده از دوران جنگی نابرابر، به سبزه زارهای زیبا و باشکوه تبدیل شد.
در پهنه ای که روزگاری در جای جایش مین ها روییده شده بود، اکنون کشتزارهای گسترده‌ی نیشکر در جنوب خوزستان، همچون نگینی سبز بر انگشتری پر بهای این سرزمین می‌درخشد و چشم انداز دلنواز کشتزارها همراه با جنبش ساق و برگ‌ها و جوشش کارگران، جلوه گاه بی بدیل و بی مانندی را پدید آورده که دیدن آن هر بیننده و رهگذری را به تحسین وا می‌دارد.
پاکسازی زمین های آلوده به مین و رویش نیشکر، ثمره ایثارِ راست قامتان جاودانه ای بود که از جان شان گذشتند تا حماسه‌ی دیگر، این بار در عرصه تولید و خودکفایی کشور رقم بخورد.
امروز خوزستان در گذر از هشت سال دفاع مقدس، سرزمینِ شور و زندگی و روییدنی‌هاست که در هر گوشه و کنارش محصولی به بار نشسته؛ از نخل های سرافراز تا نیشکرهای راست قامت. در دل دریا‌ها و سواحلش ماهی‌ها و میگو‌ها دلربایی می‌کنند و صنایع آن، تپش پرطنین اقتصاد مقاومتی است.
