آیا در کشور ما واقعاً “مداد العلماء افضل من دماء شهدا” است؟

به قلم:منصور بزرگمهر

وزارت علوم و وزارت میراث از نیروهای نخبه و دانش آموخته تحت عنوان حق التدریس و کارگر فنی بهره کشی می کنند.

استادی می نویسد: سال ۱۳۸۶ پس از تحصیل در خارج از کشور به ایران بازگشتم. مادرم را برای درمان پاهایش به تهران بردم که منجر به عمل نخاع شد. علی رغم توصیه پزشک، در معیت مادرم پس از بازدید امامزاده های تهران راهی امازاده داوود شدم. در آنجا مادر که قادر به راه رفتن نبود سوار بر قاطر اجاره ای شد. کرایه قاطر ساعتی ۵۰۰۰ تومان بود. با احترام به کرایه قاطر اعتراض کردم اما توسط مسئول امر تفهیم شدم که این نرخ رسمی خدمات قاطرچی ها است. کرایه را پرداختم و فکر کردم که بخاطر تورم در سالهای غیبتم از ایران کرایه قاطر زیاد بنظر می رسد. چند روز بعد یک چک ۴۰۰ هزار تومانی برای ۱۸۰ ساعت حق تدریس در دانشگاه دریافت کردم. حساب کردم دیدم حق التدریس من ساعتی ۲۰۰۰ تومان است، لذا به مالی دانشگاه رفتم و در یادداشتی ضمن معرفی خود بعنوان دکتر خطاب به مسئول دانشگاه نوشتم: “من تاکنون مدرسی نکرده و از دستمزد حق التدریس استاد در دانشگاه اطلاعی ندارم. لیکن چند روز قبل در امامزاده داود مطلع شدم که دستمزد قاطر هر ساعت ۵۰۰۰ تومان بود، حال چطور در دانشگاه شما حق التدریس استاد ساعتی ۲۰۰۰ تومان است؟ لطفا بازنگری بفرمایید.” خوشبختانه پس از مدتی چکی به مبلغ بالاتر دریافتم کردم که حق التدریس من با اعمال مدرک دکترا به جای فوق لیسانس به ساعتی ۵۰۰۰ تغییر یافته و پس از کسر ۵۰۰ تومان مالیات به میزان هر ساعت ۴۵۰۰ تومان در قالب این چک پرداخت شده بود. اگر چه از تغییر بیش از دو برابری حق تدریسم خوش حال بودم ولی از همتراز بودن با قاطر در دستمزد و اینکه او بدون مالیات است و من با مالیات هنوز حس خوبی نداشتم. گویا یکی از اساتید برجسته این روایت را در جمع دانشجویان تعریف می کنند و یکی از دانشجویان وبلاک نویس روایت را در وبلاک اش با این تیتر که “حق التدریس استاد در دانشگاه ما از حق الاجاره قاطر در امامزاده داود هم کمتر است” درج می کند. این مطلب در وب سایتی به نام گیله مرد نیز بازتاب یافته بود. جالبتر از همه عرایض بالا این است که فردی در ذیل متن کامنتی با این مضمون گذارده بود: “استادِ دانشگاهی که در قرن ۲۱ هنوز میره امامزاده داود زیارت، همترازی حقوقی با قاطر از سرش هم زیاد است.”