زلزله های پیاپی دخمه های سنگی اندیکا را فرو ریخت .دخمه های گورمانندی که همنوعان ما از سر نیاز و اضطرار درآن ها روزگار می گذرانند. چه روزگار تلخی!!!
یادداشتی از: سیدمجیدحسینی نژاد:
زلزله های پیاپی دخمه های سنگی اندیکا را فرو ریخت .دخمه های گورمانندی که همنوعان ما از سر نیاز و اضطرار درآن ها روزگار می گذرانند. چه روزگار تلخی!!! انگار […]
زلزله های پیاپی دخمه های سنگی اندیکا را فرو ریخت .دخمه های گورمانندی که همنوعان ما از سر نیاز و اضطرار درآن ها روزگار می گذرانند. چه روزگار تلخی!!!
انگار که نسیم انقلاب اسلامی و توسعه هرگز در وارگه های بی نام و نشان اندیکا نوزیده است. زمانی که گاومیش های هورالعظیم از تشنگی به تلاطم افتادند تمام خبرگزاری های جهان ، این خبر را مخابره کردند و اند‌ک آب مانده در بستر کرخه را رها کردند. اما فقر عریان اندیکا را کسی نمی بیند.
منطقه ای که قلب کوچ بختیاری است. منطقه ای که حلقه ی اتصال چهارمحال بختیاری است. تصاویر جسته گریخته دوربین صدا وسیمای میلی که روزگاری در کوچه پسکوچه ی بم و ورزقان روایتگر میزان تخریب و اسیب ها بوده است اکنون با انفعالی تمام قد به پخش تصاویری از دور می پردازد تا موی غیرت بر پیکره ی کاخ نشینان شمال و غرب تهران آتش نگیرد.
چهره ی رنجور و دردمند مردان و زنان بختیاری در نبرد سخت با طبیعت بی رحم کوهستان ، از چه حکایت می کند؟ راستی چند درصد مردان این سرزمین تحت پوشش نهادهای حمایتی هستند؟ چرا در ۴۰ سال گذشته این همه غفلت شده است ؟ چرا در دل سرزمین پرنعمت بختیاری ، باید سیتان و بلوچستان دیگری را شاهد باشیم؟
سرما در راه است . اندیکا فریادرسی ندارد. انگشتان کوچک دخترکان سرزمین بلوط و بیداد یخ خواهد زد. صدا و سیما شرم را کنار بگذارد. عمق فاجعه را قبل و بعد از زلزله نشان دهد هرچند امیدی نیست اما برای پاسخ به تاریخ هم که شده ، لنز دوربین خود را بر روی واقعیت های تلخ و گزنده ی اندیکا باز نماید.
نمایندگان محترم خبرگان که وجب به وجب نهر نیسان و هورالعظیم را در کنار هموطنان عرب پیموده اند هنوز به اندیکا سر نزده اند. فقر و فلاکت قوم و تبار نمی شناسد. فراتر از صندوق های رای بیندیشیم و به هویت انسانی مردم و اصالت بختیاری مرزبانان تاریخی این سرزمین احترام بگذاریم. اندیکا را دریابیم . دیار بلوط و بیداد
