آموزگار بزرگ ایل

به قلم: مصطفی یوسفی

محمد بهمن بیگی..
مردی سراسر عشق و مهربانی…
فرزند ایل بذری کاشت که اکنون درختی است و سایه فراوان دارد…
کودکان آن روز ایل، اکنون مردان و زنان ایل هستند، مردان و زنانی با خرد و دانش…
و کودکان دیگر در راه…
مردی که عاشقانه او را می ستایم و برای شخصیت استوارش در برابر فراز و نشیب های روزگار احترام و ارزش ویژه ای قائلم و معتقدم همه ی ایران و به ویژه جامعه روستایی و عشایری باید قدردان زحمات و از خود گذشتگی های او در راه خدمت به مردم و آموزش کودکان عشایر باشند.
کودکانی که امروز بسیاری از آن ها در کسوت استاد، پزشک، مهندس، معلم و…عاشقانه به جامعه خدمت می کنند…
مردان و زنانی که عشق و مهربانی آموخته اند و در جامعه عشق و مهربانی جاری می کنند …
و شاید اگر محمد بهمن بیگی نبود سرنوشت چیز دیگری برایشان رقم می زد…
آموزش عشایر همواره یکی از دشوارترین آموزش ها بوده و در آغاز راه غیرممکن می نمود اما بهمن‌بیگی که از ایل برخاسته بود و با شرایط زندگی و وضعیت فرهنگی آن آشنا بود، سلسله مراتب طبقاتی ایلی را خوب می‌شناخت جایگاه و شخصیت اجتماعی اش به او کمک کرد تا بتواند از این سلسله مراتب خشک عبور کند و آموزش را به محروم‌ترین طبقات ایلات و عشایر هم برساند.
بهمن بیگی…
معلمی که در آتش عشق به میهن همچون شمع سوخت و به مسیر تحصیل و تعالی فرزندان عشایر، این پاسداران باستانیِ ایران زمین نور پاشید.
بهمن بیگی نه تنها یک معلم بلکه یک پدر برای همه کودکان عشایر بود…نه تنها عشایر قشقایی بلکه همه عشایر ایران…
از سوی دیگر بهمن بیگی بدون شک یکی از بهترین نویسندگان معاصر است که زیبایی، شیوایی، عشق به انسان ها و عشق به ادبیات فارسی و ایران در تک تک جملات کتاب هایش موج می زند…
محمد بهمن بیگی از اهالی قلم و اندیشه بود و کتاب هایش پر از نکات تاریخی و اجتماعی است دو عنوان کتاب های زیبایش«بخارای من ایل من» و «به اجاقت قسم» بیانگر بزرگی و عمق اندیشه و دغدغه هایش بود همچنین«طلای شهامت» و «اگر قره قاچ نبود» از دیگر آثار قلمی این آموزگار فرزندان عشایر بوده است.

روحش شاد و راهش پر رهرو