به قلم حسین چراغیان بختیاری بنی آدم اعضاء یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند چو عضوی بدرد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار هیاری همان همیاری وکمک به دیگران بدون مزد و منت در سایه اتحاد، همدلی و نوع دوستی است که قرنها در بین اقوام ایران زمین بخصوص لر تبارها متداول بوده است… […]
به قلم حسین چراغیان بختیاری
بنی آدم اعضاء یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضو ها را نماند قرار
هیاری همان همیاری وکمک به دیگران بدون مزد و منت در سایه اتحاد، همدلی و نوع دوستی است که قرنها در بین اقوام ایران زمین بخصوص لر تبارها متداول بوده است…
هیاری دربختیاری عبارت است از کمک و امداد به دیگران در روزهای سخت و حوادث غیر مترقبه مانند سیل ،زلزله، آتش سوزی، بیماری،جمع آوری دیه( کالات)، کوچ، عوضی عروس وداماد،سرباره به خانواده متوفی، درخت کاری و کمک در کاشت و برداشت محصولات کشاورزی، مانند درو کردن، خرمن کردن،انبار کردن و کیل گیری محصولات،کمک در ساخت وساز منازل،کاه گل کردن ساختمان، حمل تنه درختان ،احداث نهر آب و احیای چشمه،همچنین بانوان درقالی بافی ،چوغا بافی و بافت سیاه چادر (بهون) و یا هر نوع کار جمعی مرد و زن پیر و جوان به مشارکت بر می خواستند تا هم نوعان خود را در گرفتاری و پیش آمدها یاری و کمک رسانند، در این بین سالمندان که توانایی کارهای سخت را نداشتند باانجام کارهای خدماتی مانند کمک در جمع آوری محصول،سقایی آب، و نگهبانی سعی وافر داشتند تا در این پویش مردمی سهمی هرچند اندک داشته باشند و جالب اینکه تا پایان کار در میدان می ماندند.!
بختیاری ها در بحث هیاری که به نوعی عیاری و آزادگی و جوانمردی هم محسوب می شد کمک به معیشت یتیمان، نیازمندان و از کار افتادگان را همواره در اولویت قرار می دادند. متاسفانه این همت و اهتمام سالها است دربین مردمان شهرها و روستاها کم رنگ و برخی از این نمادها به فراموشی سپرده شده است که نیازمند ترویج فرهنگ بی بدیل یاری رسانی اجداد و نیاکان مان در همه عرصه ها و دستان مهربان من و توست تا شاید تلنگری باشد برجسم جماعت فراموشکار و در نتیجه زاد و توشه ای باشد برای عاقبت و سرانجام خردمندان.
